หนังสือเล่มนี้ต้องการวิเคราะห์ทฤษฎีความฝันของเซนอย (Senoi dream theory) ซึ่งเป็นผลงานของ Kilton Stewart ที่อ้างว่าเป็นผลจากการศึกษากลุ่มชาติพันธุ์เซนอยในประเทศมาเลเซีย ทฤษฎีดังกล่าวได้อธิบายว่า ในสังคมที่ไม่มีลำดับขั้นจะมีการถกเถียงกันเรื่องความฝันอย่างเสรี ผู้ฝันสามารถเรียนรู้ที่จะเผชิญหน้าและควบคุม เอาชนะความรู้สึกของตนเองในสภาวะฝันแบบรู้ตัว (Lucid Dream) ได้ เพื่อคงสภาพจิตใจให้สงบและอยู่อย่างเป็นสุขในสังคม ทฤษฎีนี้ถูกนำมาใช้ในการรักษาผู้ป่วยทางจิตใจที่ต้องเผชิญหน้ากับฝันร้ายด้วยวิธีฝันบำบัด ผู้เขียนได้โต้แย้งและอธิบายประวัติความเป็นมาและลักษณะทางชาติพันธุ์ของกลุ่มเซนอย บุคลิกและลักษณะนิสัยของ Kilton Stewart และได้สรุปว่า แม้ชาวเซนอยจะมีทฤษฎีความฝันแต่พวกเขาไม่ได้ใช้วิธีฝันบำบัดแบบที่ตะวันตกรับรู้และเข้าใจ

ผลงานหนังสือปรับปรุงเนื้อหาจากดุษฎีนิพนธ์ที่มหาวิทยาลัยเยลเรื่อง Semelai Resin Technology ของผู้เขียน นักมานุษยวิทยาจากมหาวิทยาลัยเท็กซัสที่ สนใจเทคโนโลยีของ Semelai ที่ Tasek Bera รัฐปาหัง ชาวโอรัง อัสลีในมาเลเซีย มีภูมิปัญญาท้องถิ่นเกี่ยวกับพืชพรรณไม้ที่ให้น้ำยางที่นำมาแปรรูปเป็นเรซิ่นได้ งานชิ้นนี้พยายามทำความเข้าใจเทคโนโลยีและนัยยะทางวัฒนธรรมของยางไม้เรซิ่น ตั้งแต่ยุคก่อนประวัติศาสตร์และประวัติศาสตร์เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ จากจุดยืนทางเศรษฐกิจสังคม การค้าผลผลิตจากป่าที่มีบทบาทสำคัญในการปรับตัวของกลุ่มชนพื้นเมืองในมลายา มาเลเซียตะวันตกจนกลายเป็นสินค้าในตลาด
 

เทเมียร์ (Temiar) เป็นกลุ่มชาติพันธุ์กลุ่มย่อยของกลุ่มเงาะซาไกหรือเซนอย อาศัยอยู่ทางเหนือสุดของประเทศมาเลเซีย ชาวเทเมียร์มีความผูกพันกับพื้นป่าและใช้ทรัพยากรธรรมชาติในป่าเป็นปัจจัยพื้นฐานในการดำรงชีวิตทั้งเป็นที่อยู่อาศัย เครื่องนุ่งห่ม อาหารและยารักษาโรค พวกเขามีความเชื่อเรื่องจิตวิญญาณที่สิงสถิตอยู่ในป่าว่ามีความเกี่ยวข้องกับโรคภัยและอาการเจ็บป่วย ชาวเทเมียร์จึงมีการใช้ดนตรีบำบัดในการรักษาโรคผ่านการขับร้องบทเพลง ซึ่งผู้เขียนได้ศึกษาดนตรีบำบัดในสังคมของชาวเทเมียร์นี้เป็นเวลา 1 ปี (ค.ศ. 1981-1982) เพื่อทำความเข้าใจกระบวนการและบทบาทของดนตรีบำบัดในการรักษาการเจ็บป่วย ระบบความเชื่อและทัศนคติของชาวเทเมียร์ต่อการแพทย์และอาการเจ็บป่วย รวมไปถึงระบบสัญลักษณ์และการให้ความหมายที่สะท้อนให้เห็นผ่านดนตรีบำบัดนี้
 

รายงานการศึกษาภาคสนามทางชาติพันธุ์วรรณนาและโบราณคดีที่ถ้ำซาไก จังหวัดตรัง และบริเวณโดยรอบ ตั้งแต่ ปี ค.ศ.1991 และ 1992 เกี่ยวกับวิถีชีวิตของกลุ่มชาติพันธุ์มานิ (เซมังเหนือ) ซึ่งตั้งถิ่นฐานอยู่ใกล้ถ้ำซาไก รายงานแสดงให้เห็น รูปแบบการตั้งถิ่นฐานของชุมชน ที่มีลักษณะเป็นเพิงพักขนาดเล็กในพื้นที่ 3 – 4 ตารางเมตร อยู่กันเป็นกลุ่มครอบครัว ประมาณ 17 คน บอกเล่าการสังเกตการณ์รูปการณ์ล่าสัตว์ของกลุ่มมานิ รายงานแสดงให้เห็นว่า ต่อคำถามที่ว่า กลุ่มมานิในภาคใต้ของไทยมีแนวโน้มที่จะดำรงชีพอยู่รอด ดำรงชึพในรูปแบบเก็บของป่าล่าสัตว์ในผืนป่าฝน  ลักษณะนิสัยตามธรรมชาติของพวกเขาอยู่ในภาวะทำลาย มีการตัดเผาป่าอย่างต่อเนื่องเพิ่มขึ้นซึ่งถือว่า เป็นกิจกรรมที่ผิดกฎหมาย ซึ่งคณะทำงานได้จัดวางแผนแนวทางในการรณรงค์ป้องกันกับหน่วยงานระดับท้องถิ่นของกรมป่าไม้ต่อไป ขณะที่รายงานการขุดค้นทางโบราณคดีที่ถ้ำซาไก ปรากฏลักษณะชั้นดินทางธรณีวิทยาที่มีการเปลี่ยนแปลง แสดงถึงความเก่าแก่ในช่วงยุคหินใหม่ แม้จะมีความพยายามขุดค้นหลุมฝังศพ แต่พบโครงกระดูกน้อยมาก หรือถูกทำลายไปจนไม่ปรากฏร่องรอยหลักฐานชัดเจน

กลุ่มเซไม (Semai) คือ กลุ่มย่อยของเงาะซาไกหรือเซนอยเป็นชนพื้นเมืองมาเลเซียอาศัยอยู่ในแหลมมลายูร่วมกับกลุ่มโอรังอัสลีกลุ่มอื่น ๆ และชาวมาเลย์ทั่วไปเป็นเวลายาวนาน จากเดิมที่มีวิถีชีวิต ความเป็นอยู่ ประเพณีและภูมิปัญญาท้องถิ่นที่แตกต่างกัน ปัจจุบันชาวเซไมเริ่มถูกกลืนกลายอัตลักษณ์และความเป็นชาติพันธุ์ให้กลายเป็นส่วนหนึ่งของสังคมมาเลย์ทั่วไป หนังสือเล่มนี้ได้เปรียบเทียบความเชื่อด้านการแพทย์และการรักษาระหว่างกลุ่มเซไมกับชาวมาเลเซียทั่วไป ศึกษาตั้งแต่คติความเชื่อด้านสุขภาพและโรคภัย ความเชื่อเกี่ยวกับวิญญาณ รวมไปถึงการรักษาความเจ็บป่วยและพิธีกรรมต่าง ๆ เพื่อตรวจสอบและวิเคราะห์ว่าความเชื่อด้านการแพทย์และการรักษาของทั้งสองกลุ่มนี้มีความคล้ายคลึงหรือแตกต่างกันอย่างไรบ้าง