บทความนี้เป็นการศึกษากลุ่มชาติพันธุ์นิกริโต (Negrito) ทางภาคใต้ของประเทศไทยตั้งแต่วิวัฒนาการ ลักษณะทางกายภาพ ประชากร วิถีชีวิตความเป็นอยู่ ภาษา อาวุธ ประเพณีและความเชื่อต่าง ๆ โดยสามารถสรุปได้ว่า กลุ่มชาติพันธุ์นิกริโตเป็นกลุ่มชาติพันธุ์กลุ่มสุดท้ายที่หลงเหลือจากการอพยพย้ายถิ่นฐานเข้ามาอยู่อาศัยบนพื้นดินและพื้นที่ป่าของกลุ่มชนเผ่าดั้งเดิม ชาวนิกริโตเป็นพวกนิโกรตัวเตี้ยแคระ สันนิษฐานว่าอพยพเข้ามาจากทวีปแอฟริกาเมื่อหลายล้านปีก่อนในสมัยที่ทวีปเอเชียและทวีปแอฟริกายังเป็นพื้นแผ่นเดียวกัน พวกเขาใช้ภาษาตระกูลออสโตร-เอเชียติก สายเดียวกับภาษามอญ-เขมร เดิมใช้ธนูเป็นอาวุธ ภายหลังยอมรับกระบอกไม้ซางจากพวกซาไกมาใช้เนื่องจากมีการติดต่อใกล้ชิด ในประเทศไทยมีชาวนิกริโตไม่เกิน 300 คนเท่านั้น ชนกลุ่มนี้มีความขี้อายตามธรรมชาติทำให้ปรับตัวเข้ากับสังคมภายนอกได้ค่อนข้างยาก ปัจจุบันชาวนิกริโตในไทยได้รับผลกระทบจากนโยบายการพัฒนาของรัฐไทยและการบุกรุกพื้นที่ของบุคคลภายนอก ส่งผลให้เกิดการเปลี่ยนแปลงทางสังคมวัฒนธรรมของชาวนิกริติอย่างมาก


 

หนังสือเล่มนี้นำเสนอเรื่องราวและวิถีชีวิตของชนเผ่าดั้งเดิม 4 กลุ่มได้แก่ ชนเผ่าเซมัง (Semang) ในป่าฝนร้อนชื้นของแหลมมลายู ชนเผ่าเอสกิโม (Eskimos) ที่อยู่อาศัยท่ามกลางสภาพอากาศหนาวเย็นยะเยือกซึ่งรายล้อมไปด้วยน้ำแข็งในแถบอาร์คติก ชนเผ่าเมารี (Maoris) แห่งนิวซีแลนด์ และชนเผ่า Hopi ที่มีความเป็นอยู่ท่ามกลางทะเลทรายแห้งแล้งทางตะวันออกเฉียงเหนือของรัฐอริโซน่า หากเราพูดถึงมนุษย์หรือสังคมวัฒนธรรม คนส่วนใหญ่อาจนึกถึงผู้คนในสังคมอุตสาหกรรมที่เพิ่งถือกำเนิดมาได้เพียงไม่กี่ร้อยปี แต่ในความเป็นจริงแล้วยังมีกลุ่มชนเผ่าเหล่านี้ที่มีสังคมวัฒนธรรมที่แตกต่างไปจากสังคมสมัยใหม่ กลุ่มคนเหล่านี้อาศัยอยู่ตามธรรมชาติ พึ่งพาทรัพยากรธรรมชาติรอบตัวเป็นปัจจัยพื้นฐานในการดำรงชีวิต มีวิถีชีวิตความเป็นอยู่ที่ไม่ซับซ้อน รูปแบบทางสังคมวัฒนธรรมที่แตกต่างกันของชนเผ่าดั้งเดิมทั้ง 4 กลุ่มดังกล่าวนี้เป็นสิ่งยืนยันว่า ความเป็นมนุษย์นั้นมีได้หลายรูปแบบ การศึกษาเรื่องราวของกลุ่มคนเหล่านี้เองจึงช่วยให้นักมานุษยวิทยาเข้าใจมนุษย์และสังคมได้ดียิ่งขึ้น
 

หนังสือนำเสนอเรื่องราวของชนเผ่าดั้งเดิม 4 กลุ่มได้แก่ ชนเผ่าเซมัง (Semang) ในป่าฝนร้อนชื้นของแหลมมลายู ชนเผ่าเอสกิโม (Eskimos) ที่อยู่อาศัยบนพื้นที่รายล้อมไปด้วยน้ำแข็งในแถบอาร์คติก ชนเผ่าเมารี (Maoris) แห่งนิวซีแลนด์ และชนเผ่า Hopi ที่อยู่ท่ามกลางทะเลทรายของรัฐอริโซน่า กลุ่มชนเผ่าเหล่านี้ที่มีสังคมวัฒนธรรมที่แตกต่างไปจากสังคมสมัยใหม่ อาศัยอยู่ตามธรรมชาติ พึ่งพาทรัพยากรธรรมชาติเป็นปัจจัยพื้นฐานในการดำรงชีวิต มีวิถีชีวิตความเป็นอยู่ที่ไม่ซับซ้อน รูปแบบทางสังคมวัฒนธรรมที่แตกต่างกันของชนเผ่าดั้งเดิมทั้ง 4 กลุ่มนี้เป็นสิ่งยืนยันว่า ความเป็นมนุษย์นั้นมีได้หลายรูปแบบ การศึกษาเรื่องราวของกลุ่มคนเหล่านี้เองจึงช่วยให้นักมานุษยวิทยาเข้าใจมนุษย์และสังคมได้ดียิ่งขึ้น

: ดุษฎีนิพนธ์นี้ เป็นการศึกษารูปแบบพฤติกรรมการกินอาหารของกลุ่มชาติพันธุ์กลุ่มย่อยที่ชื่อว่า  เซนอย เซไม Senoi Semai หรือ ซาไกกลาง (central Sakai) ซึ่งจัดอยู่ในกลุ่มชนเผ่าแห่งเทือกเขามาลายัน จากข้อมูลการใช้ชีวิตร่วมกับคนกลุ่มนี้เป็นระยะเวลาหนึ่งปีครึ่งของผู้ศึกษา ประเด็นหลักของการศึกษาได้แก่ ภูมิหลัง ลักษณะทั่วไปของพื้นที่ สภาพแลดล้อม ลักษณะทางชีวิวิทยา ลักษณะทางกายภาพของประชากร ผู้คน เศรษฐกิจ การจัดองค์กรทางสังคม กลุ่ม กลุ่มย่อย และการขัดเกลาทางสังคม ทั้งญาติและครอบครัว ถิ่นกำเนิด อัตลักษณ์ คำอธิบายเกี่ยวกับรูปแบบการเลี้ยงดู ความกลัว ความก้าวร้าว ความหลากหลาย ความหิวโหยและ ความกระหาย การจัดการเกี่ยวกับอาหารที่ทำจากพืชและสัตว์ การเกษตรกรรม การอภิปรายปัญหาที่เกี่ยวข้องกับการศึกษา ความคิดเกี่ยวกับข้อห้าม taboo  พิธีกรรมเกี่ยวกับอาหารและแนวคิดที่มีบทบาทสำคัญต่อการศึกษา พฤติกรรมที่เกี่ยวข้องกับการเพิกเฉยต่ออาหาร รวมไปถึงพิธีกรรมที่ละเลยเกี่ยวกับอาหาร ภายใต้แนวคิดทฤษฎี ritual avoidance ที่ว่าด้วยกิจกรรมทางพิธีกรรมที่เกี่ยวข้องกับวัตถุสิ่งของในสถานะวิกฤติ ข้อห้ามของชาวเซไมดูเหมือนจะสอดคล้องกับแนวคิดทฤษฎีนี้ แม้อาจไม่ใช่ทั้งหมดของข้อห้าม แต่ข้อห้ามจะเป็นส่วนหนึ่งที่เกี่ยวข้อง พิจารณาได้ว่าไม่ว่าจะเป็นข้อห้ามหรือ ritual avoidance ก็ตาม จำต้องแยกจากความโง่เขลาและความมั่งคั่ง ยิ่งไปกว่านั้นข้อห้ามดูเหมือนจะเป็นปัจจัยที่สนับสนุนให้เกิดพิธีกรรมที่เกี่ยวข้องกับอาหารที่เกิดขึ้น
 

ดุษฏีนิพนธ์เล่มนี้เลือกกลุ่มเซไม เซมอย (Semai Semoi) กลุ่มชนเผ่าบนเทือกเขามลายันในมาเลเซีย เป็นกลุ่มประชากร ในการศึกษา ซึ่งมีรูปแบบการดำรงชีวิตในลักษณะทำสวนประกอบการเก็บของป่าล่าสัตว์ (hunting and gathering) กลุ่มเซไมไม่ได้รับอิทธิพลจากการติดต่อกับวัฒนธรรมอื่น ประชากรไม่ได้แยกตัวโดดเดี่ยว จนทำให้กลายเป็นปัญหาในการศึกษา ยิ่งไปกว่านั้น การศึกษาก่อนหน้าเกี่ยวกับกลุ่มเซไมมักปรากฏการศึกษาเฉพาะกลุ่มตามลำพัง แต่การศึกษานี้ มุ่งสืบค้นความสัมพันธ์ระหว่างกลุ่มท้องถิ่นหมู่บ้านต่าง ๆ ร่วมด้วย ประมาณทั้งหมด 8 ชุมชน    บนพื้นที่ 120 ตารางไมล์ รวมปราะชากรมากกว่า 775 คน โดยเก็บข้อมูลภาคสนาม เป็นระยะเวลา 8 เดือน (ตุลาคม 1968 ถึงพฤษภาคม 1969) หมู่บ้านทั้งหมด กระจายไปในสภาพตามธรรมชาติของครอบครัวชาวเซไม มีการศึกษาสายสัมพันธ์ทางเครือญาติ การประกอบสร้างเป็นครอบครัวและชุมชน ข้อมูลประชากรรที่ได้มาจากสถิติ ในปี ค.ศ. 1960 และ1965 จากโรงพยาบาล Gombak Aborigine Hospital เพื่อตรวจสอบและบ่งชี้ให้เห็นการเปลี่ยนแปลงของประชากร การศึกษาพันธุกรรมจากเลือดกรุ๊ปเลือด ABO การศึกษานี้พิจารณาการจัดกลุ่มเขตแดนทางสังคม การตั้งถิ่นฐาน รูปแบบการแต่งงาน รวมไปถึง การแต่งงานในหมู่ญาติ ภายใต้โครงสร้างของเพศและอายุ ความอุดมสมบูรณ์ การตาย สาเหตุของการตาย สัดส่วนทางเพศ และการเติบโตของประชากรในพื้นที่ Satak ประวัติศาสตร์ในอดีตจนถึงปัจจุบัน รูปแบบการอพยพ การศึกษาพบผลของรูปแบบการอพยพต่อการกระจายตัวของรหัสพันธุกรรม (ยีน) ในพื้นที่ Satak โดยมีปัจจัยทั้งสังคมวัฒนธรรม ปัจจัยทางประชากร ปัจจัยทางภูมิศาสตร์และสิ่งแวดล้อม บนพื้นฐานสังคมแบบลูกพี่ลูกน้อง ความสัมพันธ์ภายในกลุ่มเครือญาติ ส่งผลต่อการรักษาประชากรในปัจจุบัน ขณะที่ประวัติการตั้งถิ่นฐานแสดงให้เห็นการกระจายการตั้งรกราก อันเนื่องมาจากการทะเลาะเบาะแว้ง โรคระบาด และการสูญเสียที่ดินให้กับชาวมาเลย์ มีแนวโน้มของประชากรเพศชายเพิ่มขึ้น มีการแยกตัวในระยะยาวของการตั้งถิ่นฐานของชาวเซไม สภาพแวดล้อมซึ่งเป็นพื้นที่ภูเขา ที่ราบระหว่างแม่น้ำนำไปสู่การตั้งถิ่นฐาน ก่อตั้งกลุ่มภายในบริเวณแอ่งที่ราบมีความแตกต่างทางวัฒนธรรมแต่ภาษาถิ่น ระยะห่างทางภูมิศาสตร์มีบทบาทต่อการจัดโครงสร้างของการอพยพและการเลือกคู่ครอง ปัจจัยนี้สัมพันธ์กับความแตกต่างทางพันธุกรรม เพราะระยะทางมีนัยยะสำคัญ ซึ่งปรากฏระยะห่างทางพันธุกรรมมากขึ้น ดังปรากฏในโครงสร้างของประชากรที่เปลี่ยนแปลงตามกลุ่มตัวอย่างในท้องถิ่น การแยกตัวไม่มากนักมีต่อการปรับตัวของยีนในกลุ่มประชากรใกล้เคียง