บทความนี้กล่าวถึงระบบการบริหารจัดการของท้องถิ่นเกี่ยวกับการทำประมงในที่ราบลุ่มบริเวณแม่น้ำแอมะซอน ประเทศบราซิล ซึ่งประกอบไปด้วยชุมชนที่รวมกลุ่มกันสร้างระบบจัดการเพื่อตอบสนองต่อการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น นอกจากนี้ยังกล่าวถึงข้อตกลงของชุมชนในการทำประมงในลุ่มแม่น้ำแอมะซอนล่าง จำนวน 77 ฉบับ ที่จัดทำขึ้นระหว่างปี ค.ศ. 1981 – 1997 อันเป็นส่วนหนึ่งของการสร้างความยั่งยืนในการใช้ประโยชน์พื้นที่ดังกล่าวร่วมกัน
    ไม่เพียงแต่ชุมชนในพื้นที่โดยรอบที่ราบลุ่มบริเวณแม่น้ำแอมะซอนที่ร่วมทำข้อตกลงในการบริหารจัดการทรัพยากร ยังมีหน่วยงานภาครัฐและเอกชนที่เกี่ยวข้องร่วมดำเนินการด้วย โดยใจความสำคัญในข้อตกลงประกอบด้วย การจำกัดอุปกรณ์ทำประมง การจำกัดฤดูกาล วัตถุประสงค์ทางเศรษฐกิจ พื้นที่ในการทำประมง  

     บทความนี้นำเสนอผลกระทบจากการพัฒนาเศรษฐกิจการเกษตรของกลุ่มชาติพันธุ์ ผ่านการวิเคราะห์การเปลี่ยนแปลงที่สำคัญในการกำหนดทิศทางด้านเกษตรกรรม ผลผลิต และการลงทุนในหมู่บ้านชาวเย้าจำนวน 8 แห่ง ในจังหวัดเชียงใหม่ เชียงรายและพะเยา ช่วงปีค.ศ. 1997 – 1998 ผ่านการศึกษาโครงการหลวงเพื่อพัฒนาคุณภาพชีวิตชาวเขาซึ่งการพัฒนานี้มีส่วนช่วยให้เกิดคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้นของชาวชนเผ่า 
     การพัฒนาและการเปลี่ยนแปลงที่สำคัญต่อการทำเกษตรกรรมของชาวเขา ภายหลังนโยบายการห้ามปลูกฝิ่น หน่วยงานด้านการพัฒนาทั้งจากรัฐบาลไทยและต่างประเทศได้แนะนำให้ชาวเขาพัฒนาเมล็ดข้าวโพดและปลูกลิ้นจี่ให้เป็นพืชเศรษฐกิจ การเปลี่ยนวิธีและเทคนิคการเพาะปลูกให้มีความทันสมัย เช่น การใช้รถแทร็คเตอร์ สารเคมี สารกำจัดศัตรูพืช 
     ผู้เขียนได้มีข้อเสนอแนะเกี่ยวกับการทำเกษตรอย่างยั่งยืนซึ่งเป็นสิ่งสำคัญที่หน่วยงานควรนำไปใช้เป็นนโยบายในการพัฒนาคุณภาพชีวิตของกลุ่มชาติพันธุ์ โดยประกอบด้วยมิติการพัฒนาทางด้านสิ่งแวดล้อมเศรษฐกิจ และสังคม