เนื้อหาในหนังสือเล่มนี้ ผู้เขียนได้ประมวลมาจากประสบการณ์ในการทำวิจัยเรื่อง “ผ้าไทลื้อ : การศึกษาเปรียบเทียบ” กล่าวถึงวัฒนธรรมทการทอผ้าของชาวไทลื้อเพื่อใช้ในชีวิตประจำวันและใช้ในพิธีกรรม เป็นอัตลักษณ์โดดเด่นของชาวไทลื้อมาตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน ผืนผ้าทอที่ปรากฏในหนังสือเล่มนี้ ส่วนใหญ่มาจากคลังสะสมของผู้เขียนเอง ผ้าทอไทลื้อคือผลงานทางศิลปะอันประณีต และเป็นภูมิปัญญาท้องถิ่นที่ควรได้รับการอนุรักษ์และส่งเสริมสืบต่อไป
 

การศึกษาในครั้งนี้มีจุดมุงหมายเพื่อศึกษาวิเคราะหสุภาษิตไทลื้อ ทางดานภาพสะทอนวิถีชีวิต
และการใชภาษาในสุภาษิต โดยวิธีการศึกษาคนควาแบบพรรณนาวิเคราะห ผลการศึกษาวิเคราะหพบวาสุภาษิตไทลื้อไดสะทอนภาพวิถีชีวิตของชาวไทลื้อในดานครอบครัว ดานสังคม ดานอาชีพ ดานจริยธรรม ดานปรัชญา
ดานการศึกษา ดานสุขภาพ ดานประเพณีและความเชื่อ และดานสภาพธรรมชาติซึ่งเปนวิถีชีวิตที่มีความเปนอยูเรียบงาย ผูกพันกับธรรมชาติและความเชื่อที่มีอิทธิพลของคติทางพุทธศาสนาเปนพื้นฐานในการดํารงชีวิต ซึ่งปรากฏใหเห็นในวิถีชีวิตทุกดานที่มุงแนะนําสั่งสอนใหชาวไทลื้อกระทําแตสิ่งที่ดี เลี่ยงการกระทําที่จะกอใหเกิดความไมสงบสุขในสังคม เพื่อความเปนปกแผนมั่นคงของสังคมและเกิดความเจริญรุงเรืองตอไป ดานการใชภาษาในสุภาษิตไทลื้อ พบวาสุภาษิตไทลื้อมีลักษณะการใชภาษา คือ ความยาวของสุภาษิต การใชคําซ้ำ การใชคำสัมผัส การใชคําในการสอน และการใชโวหารภาพพจน ซึ่งการใชภาษาในสุภาษิตไทลื้อดังกลาว ชวยสรางจุดเดนใหสุภาษิตไทลื้อเกิดความไพเราะสามารถเปนที่จดจําไดงาย และยังชวยใหเขาใจถึงความหมายและมองเห็นภาพ รวมทั้งจุดประสงคที่ตองการสั่งสอนหรือเนนย้ำของสุภาษิตไดดียิ่งขึ้น
 

บันทึกการบรรยายเรื่อง “การรื้อฟื้นและการสืบสานวัฒนธรรมลื้อยุคใหม่ในสิบสองปันนา”
โดย ดร. วสันต์ ปัญญาแก้ว กล่าวถึงประวัติศาสตร์ของชาวไทลื้อ ในแคว้นสิบสองปันนา โดยหัวข้อในการบรรยาย
ได้คัดเลือกประเด็นที่สำคัญมาจากวิทยานิพนธ์ของ ดร. วสันต์ ที่มีเนื้อหาเกี่ยวข้องกับการรื้อฟื้นและการสืบสานวัฒนธรรมลื้อยุคใหม่ในแคว้นสิบสองปันนา นำมาถ่ายทอดความรู้และแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับผู้เข้าร่วมรับฟังการบรรยายในครั้งนี้
 

“ไทแคมของ” ผลงานชาติพันธุ์-ไท ชุดที่ 4 ของบุญยงค์ เกศเทศ เป็นเรื่องราวของชนเผ่าไทที่อยู่ “ริมโขง” หรือ “แคมของ” ไล่เรียงลงมาตั้งแต่ ไทลื้อในสิบสองปันนา จนบรรจบประเทศลาวตอนบน ซึ่งถือเป็นกลุ่มชาติพันธุ์-ไท ที่ใกล้ชิดติดประเทศไทย ที่อย่างน้อยก็มีสิ่งเชื่อมสัมพันธ์เป็นสายน้ำ “โขง” หรือ ลำน้ำ “ของ” อันเดียวกัน ถ่ายทอดด้วยสำนวนภาษา อ่านง่าย ชวนติดตาม พร้อมภาพประกอบสีสวยงามตลอดทั้งเล่ม
 

การศึกษาในครั้งนี้ ชี้ให้เห็นลักษณะของการจัดระบบทางสังคมบางประการที่ส่งผลต่อรูปแบบและการวางผังพื้นของเรือน เช่น ความเชื่อและพิธีกรรมที่เกี่ยวกับเรือน การกำหนดพื้นที่ภายในเรือน ประเพณีของชาวไทลื้อในการแยกเรือนและการจัดระบบแรงงานในการปลูกเรือน เป็นต้น ปัจจัยเหล่านี้ยังส่งผลต่อการกำหนดทิศทางของการจัดวางเรือนที่สัมพันธ์กับสภาพแวดล้อมที่ตั้งของชุมชน ตั้งแต่ระดับหมู่บ้าน จนถึงระดับเรือน ซึ่งเป็นการสนับสนุนและสะท้อนให้เห็นถึงแนวคิดที่ว่า สถาปัตยกรรมพื้นถิ่นเป็นผลิตผลทางวัฒนธรรมแห่งการอยู่อาศัยของชุมชนที่สอดคล้องกับวิถีของสังคมอย่างแท้จริง