ฟัง เสียง คนอื่น ฟัง ความ นอกบรรทัด ฟัง เพลง บรรเลงชีวิต

ฟัง เสียง คนอื่น:

           ในความเงียบที่ไร้เสียงของเธอ

           ห้วงภวังค์ของความว่างเปล่าที่ไม่ว่างเปล่า

           มันอัดแน่นไปด้วยเสียงที่ปราศจากเสียง

           ตัวตนของผู้คนที่ไร้ตัวตน

           กลิ่นเหงื่อ ไคล คาว คราบ อาจมที่ไร้กลิ่น

           สุข ทุกข์ ดี เลว ขาว ดำ เทา

           หัวเราะ ร้องไห้ เย้ยหยัน ระทม สอดเสียงประสาน

           แข็งแกร่ง เปราะบาง ละมุน หยาบกร้านผิวสัมผัสที่ไร้สัมผัส

           นี่คือเวลาของเธอ นี่คือหน้าที่ของเธอ คนหนุ่มสาว

           จงขีดเขียนและขับร้องบทเพลงชีวิตจากนัยตาที่เธอเห็น

           จงฟังเสียงที่ไร้เสียง จากคนต่างที่เธอได้ยิน

           จงฟังเสียงที่เป็นส่วนหนึ่งของเธอ

ฟัง ความ นอกบรรทัด:

           ใครมันจะมาฟังเสียงของพวกเรา

           คนที่มันบอกว่าขลาด เขลา โง่ บรรลัย ไร้การศึกษา

           ขัดขวาง กีดกั้น กรีดร้อง คนทุเรศทุรัง

           ตัวปัญหา ไอ้พวกก่อกวน ที่ใครต่างเบือนหน้าหนี

           นี่ไง...ใครมันจะมาฟังเสียงของพวกเรา
 

           ไอ้หนุ่มสาวมันเคยเข้ามาไถ่ถาม

           อยู่ยังไง สบายดีไหม ขีดๆ เขียนๆ ถ่ายรูป บันทึกเสียง

           มันเอาเราไปเล่า ไปพูด ไปเขียน ไปร่ำเรียน

           เอาเศษเสี้ยวชีวิต เอาเสียง ไปใส่ตัวอักษร

           มันพร่ำเพ้อพรรณนา วิเคราะห์วิแคะ

           วิพากษ์ ขยี้ ขยำ จนปรุป่น

           เห็นนั่นไหมที่ระหว่างบรรทัดมันมีอะไร

           มันมีชีวิต มีจิตใจ มันมีซุ่มเสียงของผู้คน

           นี่ไง...พวกมันเคยมาฟังเสียงของพวกเรา
 

           อาทิตย์ลับ ดาวดับ พระจันทร์เคลื่อน

           หนุ่มสาวสมหวังกับปริญญาและยศใหญ่

           เสียงของเราถูกผนึกอยู่ในชั้นวางหนังสือ

           นอนนิ่งรอหนุ่มสาวพวกต่อไปและต่อไป

         
           อยู่ตรงนี้โว้ย อยู่ตรงนี้ พวกเราอยู่ตรงนี้

           กู่ร้องส่งเสียงเพียงแผ่วผ่านนัยแววตา

           ถีบไถลสุดกำลังอย่างสยบยอม

           หายใจรินห่มอากาศผืนเดียวกัน

           อยู่ในโลกความจริงที่นอกเล่ม

           มันเดือดดาลเกินอักษรจะพรรณนา

           อยู่ตรงนี้ ที่ตรงนี้ ได้ยินไหม

           หนุ่มสาวได้ยินไหม

ฟัง เพลง บรรเลงชีวิต:

           ใครมันจะไปได้ยิน เมื่อมหรสพมันจบลงไปแล้ว

           เห็นแต่ความมืด ที่กำลังกินความสว่าง

           มีแต่ความเงียบ ที่กำลังกลืนเสียงปรบมือที่ดังอยู่เมื่อครู่

           ละครสมมุติมันจบลงไปแล้ว
           ...

           ข้างนอกนั่น ที่ข้างนอกนั่น

           เพลงละครชีวิตน้ำเน่ายังไม่เคยหยุดบรรเลง

           มันสอดแทรกสีสัน มันเสียดสีเสียงประสานอย่างเมามัน ดุดัน และเร้าใจ

           บ้างก็กลมกลืน บ้างก็กีดกั้น กัดกัน จนบิดเพี้ยน

           ที่ตรงนั่นมันก็คือเสียง ที่ตรงนี้มันก็คือเสียง

           เสียงเพลงชีวิต เพลงชีวิตของผู้คนที่ร่วมกันบรรเลง

           ฟังสิฟัง หนุ่มสาวเอ๋ย ฟังสิฟัง

---

ผู้เขียน
เชาวน์มนัส ประภักดี

ป้ายกำกับ เชาวน์มนัส ประภักดี