มลาบรี หรือเป็นที่เข้าใจกันผิดว่าชื่อ ผีตองเหลืองนั้น เป็นอิสระชนที่ในปัจจุบันมีจำนวน 180 คน โดยอยู่กระจัดกระจายกันเป็น 3-4 กลุ่ม ในเขตอำเภอเวียงสา กิ่งอำเภอเมืองหลวง จังหวัดน่าน และอำเภอร้องกวาง จังหวัดแพร่ เชื่อกันว่าเป็นกลุ่มคนที่อพยพมาจากประเทศลาว มีลักษณะทั่วไปและภาษาใกล้เคียงกับชาวเขมร ขมุหรือลั๊วะ เดิมพวกเขาจะนุ่งผ้าเตี่ยวหรือไม่ใส่เสื้อผ้า พวกเขาจะย้ายที่อยู่อาศัยไปเรื่อยๆและสร้างบ้านอย่างง่ายจากวัสดุที่หาได้ตามสภาพแวดล้อมทั่วไป พวกเขามีความสามารถในการหาหัวเผือกและกลอยอาหารเหล่านี้จึงเป็นอาหารของพวกเขา ต่อมาพวกเขาได้รับจ้างทำไร่เพื่อแลกกับที่อยู่อาศัย อาหาร เครื่องนุ่งห่ม อีกทั้งวิถีชีวิตของพวกเขานั้นอยู่กันอย่างเรียบง่ายทั้งการเริ่มต้นชีวิตคู่ที่ไม่ต้องจัดพิธีให้ยุ่งยาก การรักษาอาการเจ็บป่วยจากสมุนไพรที่หาได้ตามธรรมชาติเมื่อมีคนตายก็เพียงขุดหลุมฝังแบบธรรมดาๆ แต่เคร่งครัดอย่างมากในการปฏิบัติตัวของผู้หญิงและต่อผู้หญิง รวมไปถึงการนับถือผีที่ปฏิบัติตามกฏเกณฑ์ และเซ่นผีที่พวกเขานับถืออย่างเคร่งครัด ในปัจจุบันวิถีชีวิตของพวกเขาต้องปรับเปลี่ยนไป เช่น สร้างบ้านพักพิงอย่างถาวร หรือยอมรับสภาพการเป็นลูกจ้างอย่างเคยชิน 

             ผีตองเหลือง เป็นกลุ่มชาติพันธุ์ที่อาศัยอยู่ตามภาคเหนือของประเทศไทย มีชื่อเรียกต่างๆ เช่น ข่าตองเหลือง ยุมบรี มราบรี และมลาบรี ภายในกลุ่มมักจะเรียกแทนตัวเองด้วยคำว่า มลาบรี ที่แปล่า คนป่า ใช้ภาษาม้งหรือแม้วในการติดต่อสื่อสารระหว่างชนเผ่า มีลักษณะเฉพาะ การแต่งกายมักใช้ใบไม้และเปลือกไม้มาปกปิดร่างกาย คำว่า ผีตองเหลือง เป็นคำเรียกกลุ่มชาติพันธุ์นี้โดยบุคคลนอกที่ขึ้นอยู่กับการเคลื่อนย้ายที่อยู่อาศัยไปในที่อาหารเพียงพอสำหรับกลุ่มและมักจะเคลื่อนย้ายที่อยู่อาศัยในช่วงเวลาเช้า  การสร้างที่อยู่อาศัยในลักษณะที่เรียบง่าย ระบบเศรษฐกิจของกลุ่มผีตองเหลืองมักจะเป็นไปในลักษณะการหาของป่าล่าสัตว์ ความรู้ในการนำพืชพันธุ์ไม้ป่ามาใช้เป็นยารักษาโรค กล่าวถึงสังคมที่เป็นไปในลักษณะเครือญาติ ขนบธรรมเนียมประเพณีความเชื่อ อันได้แก่ การเกิด การตั้งชื่อ การแต่งงาน การหย่าร้าง และการตาย รวมไปถึงระบบเศรษฐกิจและสังคมที่มีการเปลี่ยนแปลงที่ได้รับจากสังคมภายนอกที่กลุ่มผีตองเหลืองจำต้องปรับเปลี่ยนมีการติดต่อกับคนภายนอกมาขึ้น

             งานศึกษากลุ่มชาวชาติพันธุ์ชาวมลาบรีที่มีการเปลี่ยนแปลงจากสังคมสมัยใหม่ กล่าวถึงการนิยามชื่อเรียกระหว่างกลุ่มชาติพันธุ์มลาบรีในการนิยามชื่อของตน จนถึงการถูกให้คำนิยามผ่านสังคมภายนอก และศึกษาถึงวิถีชีวิตความเป็นอยู่และทัศนคติที่มีต่อระบบนิเวศของชาวมลาบรีที่สะท้อนให้เห็นผ่านวิถีการผลิต การเลือกทำเลที่อยู่อาศัย ความสัมพันธ์ระหว่างชาวมลาบรีกับสิ่งแวดล้อม นอกจากนี้มีการศึกษาถึงสังคมชาวมลาบรีที่มีการแบ่งทรัพยากรภายในกลุ่ม จำนวนประชากรชาวมลาบรีที่อาศัยในประเทศไทย ตลอดจนศึกษาถึงช่วงการเปลี่ยนแปลงของชาวมลาบรีและสถานภาพความเป็นพลเเมืองไทยผ่านการพัฒนาโดยรัฐ โครงการที่รัฐจัดหาพื้นที่ตั้งให้แก่ชาวกลุ่มมลาบรี โดยศึกษาผ่านกรณีชาวมลาบรีบ้านดอนไพรวัลย์ จังหวัดน่าน สถานภาพการรับสัญชาติสวัสดิการที่ควรได้รับจากการเป็นพลเมืองสภาพเศรษฐกิจและสังคมของกลุ่มชาวมลาบรีที่มีการเปลี่ยนแปลง

            วรรณกรรมเยาวชนที่บอกเล่าเรื่องราวของกลุ่มชาติพันธุ์มลาบรีหรือที่รู้จักกันในนามผีตองเหลืองโดยเนื้อหามีการดำเนินเรื่องผ่านตัวละคร “กุนโฮะ” และครอบครัวของเขาในการเสนอเรื่องราววิถีชีวิตความเป็นอยู่ของกลุ่มชาติพันธุ์มลาบรี สภาพแวดล้อมทางธรรมชาติ การอพยพเคลื่อนย้ายถิ่น การให้ความหมายของบ้านหรือที่พักอาศัยหรือแม้กระทั่งธรรมชาติล้วนเป็นสิ่งที่ตัวละครในเรื่องพยายามถ่ายทอดออกมา การติดต่อสื่อสารกับกลุ่มชาติพันธุ์กลุ่มอื่น การดำเนินเรื่องที่เกิดขึ้นจากสังคมภายนอกที่เข้ามามีส่วนในการดำเนินชีวิตของครอบครัวกุนโฮะผู้ซึ่งเป็นกลุ่มชาติพันธุ์ชาวมลาบรีที่เปลี่ยนแปลงไป โดยมีเนื้อหาที่น่าติดตาม ทำให้สามารถจินตการและทำความเข้าใจต่อกลุ่มชาติพันธุ์กลุ่มมลาบรีมายิ่งขึ้น

            หนังสือเล่มนี้กล่าวถึงผลของการศึกษา และสำรวจด้านภาษาศาสตร์ของชาวไทยภูเขาที่อาศัยอยู่ในจังหวัดน่าน 3 กลุ่มใหญ่ คือ กลุ่มขมุ กลิ่นถิ่นหรือลัวะ และกลุ่มมลาบรี หรือผีตองเหลือง ซึ่งเป็นภาษาในตระกูลออสโตรเอเชียติก (Austro-Asiatic language) กลุ่มมอญ-เขมร ทำให้เข้าใจภาษาศาสตร์ของกลุ่มชาติพันธุ์ ที่มีความเหมือนและเหลื่อมซ้อนกัน และเป็นแนวทางไปสู่ทางออกของปัญหาการเรียกชื่อที่ยังมีความสับสนอยู่ในปัจจุบัน เนื่องจากกลุ่มชาติพันธุ์กลุ่มหนึ่งอาจมีชื่อเรียกหลายชื่อ หรือชื่อหนึ่งอาจเป็นชื่อของกลุ่มชาติพันธุ์ต่าง ๆ มากกว่าหนึ่งกลุ่มซึ่งเป็นเหตุให้ผู้คนภายนอกเกิดความสับสนและความเข้าใจกลุ่มชาติพันธุ์ทั้งสามกลุ่มปะปนกันอาทิ ปัญหาการเรียกชื่อกลุ่มถิ่น หรือลัวะ มีชื่อเรียกที่หลากหลาย ซึ่งแต่ละชื่อมาจากเหตุและผลที่ต่างกัน เช่น ชื่อพื้นบ้าน คือ ชื่อที่กลุ่มนี้เรียกตนเอง ชื่อพื้นเมือง คือ ชื่อที่ชาวน่านใช้เรียกกลุ่มชนนี้ และชื่อราชการ คือชื่อที่ทางราชการใช้เรียกกลุ่มชนนี้