การศึกษาเรื่องชาวไทยซิกข์ในบทความนี้ เน้นเรื่องการตั้งถิ่นฐานและความเป็นชุมชนของชาวซิกข์ที่ย้ายจากกรุงเทพมหานครสู่หัวเมืองอีสาน ในช่วงสงครามโลกครั้งที่ 1 และสงครามเวียดนาม ปัจจุบันคือพื้นที่จังหวัดนครราชสีมา ขอนแก่น อุบลราชธานี อุดรธานี และนครพนม ชาวซิกข์กลุ่มนี้ส่วนใหญ่ประกอบอาชีพค้าขายโดยเน้นกลุ่มลูกค้าที่เป็นทหารอเมริกัน ระยะแรกเป็นลักษณะแทรกตัวอยู่ในย่านการค้าที่มีพ่อค้าชาวจีนโพ้นทะเลเป็นส่วนใหญ่ ต่อมามีการสร้างคุรุดวาราถาวรขึ้นเพื่อเป็นศูนย์กลางร่วมกันในการชุมนุมเจริญธรรมและเกิดเป็นชุมชนทางศาสนาชาวไทยซิกข์ 

บทความนี้แสดงให้เห็นข้อมูลและปัจจัยที่สนับสนุนให้ชาวซิกข์จากประเทศอินเดียเดินทางมาสู่ดินแดนสยามโดยลำดับตามระยะเวลา มีข้อสันนิษฐานว่าชาวซิกข์เริ่มเดินทางมายังเมืองเชียงใหม่ครั้งแรกราวปีพ.ศ.2400 ผ่านทางด่านแม่สอด ก่อนที่จะมีการเดินทางไปสู่ลุ่มแม่น้ำเจ้าพระยาครั้งแรกในปีพ.ศ.2429 ลักษณะเด่นของชาวซิกข์ที่เข้ามาตั้งถิ่นฐานในสยามและล้านนาคือ ส่วนใหญ่ประกอบอาชีพค้าผ้า มีการปฏิบัติศาสนกิจอย่างเคร่งครัด แต่กระนั้นก็สามารถปรับตัวเข้ากับสังคมท้องถิ่นได้ และมีน้ำใจช่วยเหลือเอื้อเฟื้อคนในชุมชน ชาวซิกข์ใช้ภาษาปัญจาบีในการสื่อสารแต่ในปัจจุบันมีการใช้ภาษาดั้งเดิมน้อยลงเนื่องจากการเปลี่ยนแปลงสภาพความเป็นอยู่และการได้รับการศึกษาสมัยใหม่ นอกจากความเปลี่ยนแปลงด้านการใช้ภาษาแล้ว ลูกหลานชาวไทยซิกข์ในปัจจุบันยังหันไปประกอบอาชีพอื่นตามที่ได้เรียนมา มากกว่าการสืบทอดกิจการค้าผ้าของครอบครัวอีกด้วย 

บทความนี้ ผู้เขียนได้หยิบยกเรื่องราวของรองเท้าและวิถีปฏิบัติของชาวซิกข์เมื่อเข้าไปยังคุรุดวาราศาสนสถานขึ้นมานำเสนอ เนื่องจากชาวซิกข์มีความเชื่อว่าการทำงานรับฝากและดูแลรองเท้าในศาสนสถาน ถือเป็นงานบริการสังคมที่ได้แสดงความอ่อนน้อมถ่อมตนและสามารถขจัดความอหังการในตัวมนุษย์ ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของปรัชญาคำสอนและการปฎิบัติตนที่เน้นกระบวนการขัดเกลาทางสังคมและการควบคุมตนเองของชาวซิกข์ จากบทความนี้จะเห็นได้ว่า การถ่ายทอดวิถีปฏิบัติเล็กๆ น้อยๆ เช่นนี้ของชาวซิกข์ สามารถเป็นเครื่องมือในการกล่อมเกลาจิตใจและเป็นสื่อกลางให้ชาวซิกข์ได้ปฏิบัติตนตามหลักคำสอนของศาสนา และสามารถคงไว้ซึ่งอัตลักษณ์ของกลุ่มท่ามกลางความแตกต่างหลากหลายของสังคมได้ 

บทความนี้วิเคราะห์ประวัติศาสตร์บอกเล่าจากชายและหญิงสูงอายุชาวซิกข์ ถึงกระบวนการอพยพย้ายถิ่นจากรัฐปัญจาบ ประเทศอินเดีย เข้ามายังประเทศแทนซาเนีย ซึ่งกระบวนการอพยพย้ายถิ่น รวมทั้งประสบการณ์และความทรงจำเกี่ยวกับการอพยพในเพศชายและเพศหญิงก็มีความแตกต่างกัน อีกทั้งอัตลักษณ์ทางสังคมและสถานที่อยู่อาศัยก็มีผลต่อการรวมกลุ่มทางสังคมของผู้อพยพอีกด้วย ซึ่งการศึกษาประวัติศาสตร์จากวิธีบอกเล่าเช่นนี้ สามารถช่วยให้ผู้วิจัยคลี่คลายข้อสงสัยในความสัมพันธ์ระหว่างสถานที่ เพศ และความเป็นชาติพันธุ์ในการรวมกลุ่มทางสังคมของผู้อพยพได้เป็นอย่างดี