เนื้อเรื่อง

นานมาแล้วมียายกับหลานมาจากเมืองลาวจะไปหากินทางเมืองโคราช เดินทางมาถึงทุ่งกว้างแห่งหนึ่งใหญ่สุดลูกหูลูกตา ยายกับหลานก็เดินกันมากลางแดดร้อนเปรี้ยงๆ เหนื่อยก็เหนื่อย หาต้นไม้ร่มสักต้นก็ไม่มี ก็เดินทางกันต่อไปเจอเถียงนาร้างอันหนึ่งก็พากันนั่งพักดื่มน้ำ และทั้งสองก็หิว

ยายเลยว่า “โน้นเห็นหมู่บ้านไหม น่าจะอยู่ไม่ไกล”  แต่หลานบอกไม่เดินไปแล้วนะ ไม่มีแรงเหลือ ยายเลยบอกกับหลานว่า

”งั้นเจ้าก็รออยู่นี่ เดี๋ยวยายจะเดินไปขอน้ำขออาหารกับคนในหมู่บ้านมาให้”

แล้วก็ให้หลานรอที่เถียงนา ยายก็เดินทางไป ไม่ถึงสักที เหนื่อยสิ้นใจตายกลางทุ่ง ส่วนหลานก็รอยาย ไม่กลับมาสักที ร้องไห้ไปหลายวันก็หมดแรงตายตามไป  จึงเรียกทุ่งแห่งนี้ว่า ทุ่งปะหลาน

เนื้อเรื่อง(ภาษาถิ่น)

โดนมาแล้วมียายกับหลานมาจากเมืองลาวสิไปหากินทางเมืองโคราช เดินทางมาถึงท่งกว้างแห่งหนึ่งใหญ่สุดลูกหูลูกตา ยายกับหลานกะย่างกันมาเรื่อย กลางแดดร้อนเปรี้ยงๆ เมื่อยกะเมื่อย หาต้นไม้สิเซาฮ่มกะบ่มี กะย่างกันต่อไปกะพ้อเถียงนาร้างอันหนึ่งก็พากันนั่งพักกินน้ำ และทั้งสองก็หิว

ยายเลยว่า “พุ้นเจ้าแนมเห็นหมู่บ้านบ่ น่าจะอยู่บ่ไกล” แต่หลานบอกไม่เดินไปแล้วนะ ไม่มีแรงเหลือ ยายเลยบอกกับหลานว่า

”ซั่นกะท่าอยู่นี่ เดี๋ยวยายสิย่างไปขอน้ำขออาหารกับคนในหมู่บ้านมาให้”

แล้วก็ให้หลานรอที่เถียงนา ยายก็เดินทางไป บ่ฮอดจักเทื่อ เมื่อยสิ้นใจตายกลางท่ง ส่วนหลานก็รอยาย บ่กลับมาสักที ฮ้องไห้ไปหลายวันก็หมดแรงตายตามไป  จึงเอิ้นทุ่งแห่งนี้ว่า ทุ่งปะหลาน

คติสอนใจ

ความตายไม่เคยปราณีใคร

ความสัมพันธ์ระหว่างนิทานกับสิ่งอื่น

เรื่องเล่ากล่าวถึงบริเวณท่งนาแถบโคราชในปัจจุบัน